Soms dan kom je nog eens wat tegen….

Soms dan kijk je wat rond op internet en vind je wat boeiende artikelen. Bijvoorbeeld over het “gedoe” met Macedonië met het standbeeld van Alexander de Grote en alles wat erbij zit.

Dan lijkt het me geen gek idee om de link hier neer te zetten… 🙂

Geplaatst in Uncategorized | Getagged | Reacties uitgeschakeld voor Soms dan kom je nog eens wat tegen….

Macedonië

Dat waren een paar mooie dagen in Macedonië… Eerst in Ohrid aan het meer van Ohrid, waar ik niet in gezwommen heb (geen zin) maar wat er wel mooi bij lag. En toch vraag ik me af hoe druk het over een maand zal zijn… ik denk dat ik op een goed moment daar ben geweest.
Naast het meer heeft Ohrid nog veel meer te bieden, een fort op een heuvel bijvoorbeeld. Vanaf dit fort heb je een ontzettend mooi uitzicht over het meer en de rest van de omgeving. Verder heb je nog allerlei kerken, waaronder een bij een oud kloostercomplex wat nu opgegraven wordt. Normaal ben ik niet zo van de kerken, maar deze vond ik wel de moeite waard. Ook was er een Romeins amphi-theater, dus het is wel een oude stad.

De kerk bij de opgravingen in Ohrid

Het fort in Ohrid

Veel Nederlanders heb ik niet gezien (wel een paar) maar ik zag nog wel een advertentie voor een rondvaart over het meer met een Nederlandssprekende kapitein. Maar het leek me niet echt een rondvaart waar ik graag in mijn eentje op zou willen zitten, daarbij kwam ook het feit dat deze rondvaart op zondag was, de dag dat ik vertrok naar Skopje.

Hoezo verwachten ze Nederlanders? 😉

In de bus naar Skopje zat ik naast iemand die nog wat interessante dingen wist te vertellen over Macedonië. Onder andere over de rare naam die internationaal aan het land wordt gegeven (FYROM, Former Yugoslav Republik of Macedonia), kort door de bocht dankzij Griekenland die het idee heeft dat door deze naam ze een deel van Griekenland erbij willen hebben. Alsof de naam zou uitmaken… En met zowat ieder buurland hebben ze wel problemen over iets wat ze zijn. De Servisch orthodoxe kerk erkent die van Macedonië niet, Bulgarije vind de Macedoniërs eigenlijk Bulgaren of zoiets en dan dus de naamkwestie met Griekenland.
Maar gelukkig zijn er ook binnenlandse kwesties die Macedonië bezighoudt. 🙂 In Skopje is de regering nu bezig om miljoenen uit te geven aan nieuwe monumenten en veel te grote gebouwen bij de oude stenen brug. Nu weet ik niet wat het toppunt van deze gekte is, het veel te grote standbeeld van Alexander de Grote die nu opgebouwd word, of de triomfboog die uit beton opgetrokken wordt. Maar ik hoorde wel de relativerende woorden dat het geld weliswaar nuttiger besteed kan worden, maar dat men nu ten minste wel duidelijk ziet waar het aan verkwist wordt… 🙂
Maar de meeste mensen vinden toch dat het beter aan nuttige dingen uitgegeven kan worden, zoals infrastructuur of fabrieken ofzo… Misschien maakt het ook uit dat deze standbeelden in Italië gemaakt zijn en dat er dus miljoenen van Macedonië naar Italië gaan. Want Italië is toch ook een land die het economisch net zo zwaar heeft als Macedonië…

Dit standbeeld van Alexander de Grote moet op de fontein in de achtergrond komen.

Welke triomfen er te vieren zijn is me niet echt duidelijk....

Maar gelukkig heeft Skopje ook een oud deel van de stad, met onder andere een Turkse bazaar en fort, waar het ontzettend fijn rondlopen is. En tijdens het drinken van een kop koffie hoorde ik ook nog dat de Nederlandse ambassadeur in Macedonië best wel populair is, omdat ze regelmatig haar gezicht laat zien in de stad. Dus in dat opzicht worden onze belastingcenten nog wel nuttig uitgegeven. 😉 En aan de “nieuwe” kant van de stad is er ook nog het oude station van Skopje, die gedeeltelijk verwoest werd bij de aardbeving in 1963. Er loopt geen treinspoor meer daar, maar het is nu een museum, maar daar ben ik niet in geweest. (niet veel tijd/zin) Ik moet wel zeggen dat het huidige station er een stuk suffer uitziet, er er rijden ook niet erg veel treinen daar…
Langs de straat tussen de stenen brug en het oude station heb je ook een aantal kleinere standbeelden, van gewone mensen die je zo in de stad zou tegenkomen, en dat ziet er best wel leuk uit. Verder is het postkantoor ook een gaaf gebouw, het lijkt net als een betonnen UFO die op die plek geland is. En van binnen ziet het er ook mooi uit, daarom heb ik eens een foto binnen in het postkantoor genomen. (kan me niet herinneren dat ik dat ooit eerder heb gedaan ;))

De stenen brug in Skopje met het fort op de achergrond.

Het postkantoor in Skopje

En zo ziet het postkantoor van Skopje aan de binnenkant eruit.

Geplaatst in Onderweg in 2011 | Getagged | Reacties uitgeschakeld voor Macedonië

Iets over gastvrijheid

Het mooie van rondreizen door gebieden die wat minder bekend is, is dat je soms mooie dingen meemaakt. Vooral als je de zogenaamde ‘locals’ ontmoet. 😉
In Kosovo had ik het geluk dat ik al van tevoren wist waar ik terecht kon komen. Dus toen ik om half vier ’s ochtends aan was gekomen op het busstation van Pristina, kon ik vanuit de taxi Drita opbellen met de mededeling dat ik er bijna was, gelukkig kon zij de taxichauffeur ook uitleggen waar hij precies moest zijn (en nog steeds had hij moeite om het te vinden) maar eenmaal daar werd ik beneden opgevangen om nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Ik kan zeggen dat na een rit in de nachtbus het fijn is als je kan slapen terwijl je ligt. 🙂
Maar toen ik wakker was en fris gedouched werd ik opgehaald om wat te eten en kennis te maken met de Kosovaarse Macchiato, welke mij goed beviel. Na een uurtje wachten en een paar Macchiato’s  later vertrokken we met de auto “richting” Prizren, in het zuiden van Kosovo. Het was niet de kortste route, maar ik kreeg al wel wat van Pristina te zien en we maakte een korte stop in het stadspark om nog even wat te drinken. En halverwege de route stopten we ook even om ergens langs de weg Flia te eten, Flia is een soort taart wat lijkt op een stapel pannenkoeken op elkaar. Deze lagen pel je er dan vanaf met je handen en eet je dan op, combineert prima met yoghurt. Nu snap ik dus ook waarom mijn lieve zus het lekker vind. 😉

En langs de weg kan je dus ook Flia eten.

Eenmaal in Prizren aangekomen, bij de zus van Drita, maakte ik kennis met een groot deel van de rest van haar familie. ’s Middags had Drita al gevraagd wat ik wilde eten, zodat ze dat kon doorgeven.
’s Avonds gingen we nog naar het park om koffie te drinken en om nog meer mensen te ontmoeten.
Omdat ik de gast was mocht ik in het goede bed slapen, en de andere die daar sliepen sliepen op de slaapbanken in de andere kamer.

De volgende dag (zaterdag) gingen we vooral kennis maken met heel veel verschillende mensen in Prizren. Dat betekende ook heel veel koffie drinken, want iedereen bood een koffie aan omdat ik daar te gast was. Ondertussen merkte ik ook dat heel veel mensen Eva kennen en begon ik meer en meer te snappen waarom ze daar graag komt. 😉
Gelukkig kreeg ik ook nog de kans om wat van de stad zelf te zien, want Prizren is een erg mooie stad.

Een willekeurige foto van Prizren.

Later op die dag gingen we naar een restaurant iets buiten Prizren, om daar te genieten van de lokale gerechten.

Lekker eten ergens in zuid-Kosovo.

En eigenlijk kan ik nog een tijdje doorgaan, over kei-aardige mensen, lekker eten en heel veel koffie… 🙂
Soms (misschien wel vaker) voelde ik me wel bezwaard, omdat ik simpelweg de kans niet kreeg om soms een koffie of iets anders te betalen. Gelukkig had ik wel wat kleinigheden meegenomen, maar dat woog totaal niet op tegen wat ik terugkreeg. (in verschillende opzichten)
En mensen zijn hulpvaardig, ook als je weer verder moet naar een andere plek. En dat is niet alleen als je een bekende van iemand bent, want anders zou de chauffeur van de mini-bus in Albanië naar Macedonië met niet een koffie aanbieden en er voor zorgen dat ik in een andere mini-bus naar de grensovergang kwam…

Geplaatst in Onderweg in 2011 | Getagged | Reacties uitgeschakeld voor Iets over gastvrijheid

Verder op reis door de Balkan

Het nadeel van het vele rondreizen is dat je niet altijd tijd hebt om verhalen op te schrijven en te delen. Maar dat kan je ook positief bekijken… ik heb genoeg andere dingen te doen die de moeite waard waren. 🙂
Na 4 mooie dagen in Kosovo besloot ik verder te gaan naar Tirana. Daar wist ik zelfs een beetje te wennen aan het chaotische verkeer en kon ik de weg oversteken zonder al te veel problemen. Dit eigenlijk wel tot mijn verbazing moet ik zeggen. Ook ging het reizen in de kleine busjes door Albanië opvallend soepel. Maar het hielp ook dat de meeste Albanezen vriendelijke mensen zijn die je graag verder helpen.
Daarna ging ik verder naar Macedonië, en ging ik lopen door de mooiste grensovergang die ik heb gezien deze trip, vlak langs het meer van Ohrid. Dit keer zag ik geen geiten (wel tussen Servië en Montenegro) of koeien (tussen Kosovo en Albanië) rondlopen bij de grenspost. Hier zag ik alleen salamanders rondlopen, ook leuk… 😉
Maar nu ben ik terecht gekomen in Ohrid, beetje toeristisch (het schijnt dat sommige mensen hier ook Nederlands spreken) maar wel mooi. Het plan is nu om 3 nachten hier te blijven voordat ik weer verder naar Skopje ga. Maar ik moet niet al te hard zeggen dat ik daar vooral heen wil vanwege de naam. 😉
Maar later meer verhalen over de mooie belevenissen en wellicht ook nog wat foto’s…

Geplaatst in Onderweg in 2011 | Getagged , , | Reacties uitgeschakeld voor Verder op reis door de Balkan

Onderweg door de Balkan

En nu zit ik lekker op een balkon in Montenegro met een uitzicht over de plaatselijke baai. Ja, ik heb het slecht getroffen met het uitzicht hier, helemaal als de zon schijnt… 😉

Maar eindelijk heb ik eens een dag waar ik niet continu onderweg ben, dus ik kan even rondlopen en rustig aan doen. Het enige waar ik me nu nog druk over maak is hoe ik hier wegkom in de richting van Kosovo, want van alle buurlanden heeft uitgerekend Montenegro de minst goede verbindingen. Gelukkig gaat er nog wel een bus vanavond vanuit Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. En dan kan ik de tijd nemen om wat langer op een plek te blijven, wat me ook wel fijn lijkt.

De reis was soms wel een beetje vermoeiend, maar het meeste was zeker wel de moeite waard. Na een weekend Wenen begon de grote trek voor mij, met de trein naar Ljubljana, Slovenië. Met in Slovenië zelf al een mooi uitzicht vanuit de trein. Eenmaal in Ljubljana (hoe verzinnen ze die naam) leek het niet echt wat bij het station, maar eenmaal in het centrum was het helemaal weer goed gemaakt. Een leuk gezellig, niet al te grote stad met een hele fijne sfeer. Ik vond het eigenlijk wel jammer dat ik de volgende ochtend weer verder moest.

De volgende dag met de trein naar Belgrado gegaan, dus ik heb het noorden van Kroatië mogen zien, alleen ik kreeg wel de indruk dat dat deel niet het meest mooie landschap van het land is, net zoals het noorden van Servië.

Gisteren nam ik maar de bus van Belgrado naar Tivet, Montenegro. Dat was een bustrip van iets meer dan een halve dag, niet mijn meest favoeriete manier van reizen zeg maar… Eenmaal bij de grens werden we gecontroleerd door de Montenegrijnse douane, op een manier die me een beetje willekeurig leek. De bus werd bekeken (ook het bagageruim) en er liep iemand door de bus die mijn handbagage begon te inspecteren. Eigenlijk bleef het vooral beperkt tot het hoesje van mijn fotocamera, waarin werd gekeken of er echt niks anders in zat dan alleen de camera…. en toen werd deze goede man gebeld en liep hij naar buiten zonder verder mijn spullen te controleren. Ach, hij heeft in ieder geval een poging gedaan om te laten zien dat hij zijn taak serieus neemt. 🙂

En toen reden we Montenegro in, en wat een mooi landschap is dat zeg… wat me wel opviel was dat er zoveel zooi overal lag. en dan niet hier-en-daar een rondslingerend blikje, fles of plastic tas. Maar soms gewoon stapels afval langs de weg of in de rivieren. En dat is toch zeker wel ontzettend jammer te noemen, want op deze manier wordt het mooie landschap wel verpest. Gelukkig werd het verderop minder erg met de zooi en kon ik verder genieten van het uitzicht. En ik heb heel wat typische donkere bergen gezien vanuit de bus, waardoor de naam van het land toch wel duidelijker wordt. 😉

En aan het einde kwamen we aan bij de baai van Kotor, en dat ziet er hardstikke mooi uit vanuit de bergen. En natuurlijk is het ook wel fijn om eens een stuk kust te zien na twee weken op vakantie te zijn. 🙂

Vanavond weer verder op weg en dan krijgen we het onbekende stuk, ik kijk er naar uit…. 🙂

Geplaatst in Onderweg in 2011 | Getagged , , | 1 reactie

Liechtenstein ole!

Terwijl ik met mijn lieve ouders en zus een weekje in het westen van Oostenrijk waren, besloten we een dag je naar Liechtenstein te gaan. Wat een fascinerend klein land. 🙂

De hoofdstad is eigenlijk een dorp, maar toch kan je er met een toeristentreintje een rondrit maken. Dan kom je te weten dat het stadion 6000 zitplaatsen heeft, daar past eenzesde van de bevolking van Liechtenstein dus op de tribune. 🙂 En is dus ook een FC Vaduz die in dat stadion speelt, nu vraag ik me wel af of er zoiets is als een liechtensteinse voetbalcompetitie, of dat de plaatselijke FC in een Zwitserse competitie meespeelt.
Verder bedacht ik me, na het lezen van het overzicht met feiten over Liechtenstein, dat het laagste punt van Liechtenstein (440m) hoger ligt dat het hoogste punt van Nederland (365m). Niet dat het verder nuttig is, maar wel grappig om te weten. 🙂
Natuurlijk moet de plaatselijke economie ook gesteund worden, dus dat gedaan door wat kaarten te versturen, en een van de belangrijkste exportprodukten te kopen, namelijk Postzegels. 🙂 Niet dat ik zo’n postzegelverzamelaar (meer) ben, maar ik zag toevallig een leuk velletje, die ik de moeite van het kopen waard vond.

Een afbeelding van een velletje postzegels op straat in Vaduz.

Dit velletje heb ik dus in het klein 🙂

En om in die sferen te blijven vooraf in het PTT-museum geweest, niet dat het echt groot was (een zaal eigenlijk) maar stiekum nog best wel leuk om even langs te gaan (en isz niet duur, isz gratisz! ;)).

Postbussen door de jaren heen.

En waar is liechtenstein ookalweer groot mee geworden? Vast niet iets met brievenbus-BV's... 🙂

Het schijnt dat er ook goede wijn wordt gemaakt daar, alleen het was hemelvaart, dus de meeste winkels waren gesloten en was er niet de mogelijkheid om een fles mee te nemen. Omdat het er zeker op lijkt dat de Leichtensteiners trots zijn op hun land (wat ik me toch wel kan voorstellen) besloten Eva en ik dat we echt een stempel van Liechtenstein in ons paspoort moesten hebben. Dus op de terugweg even uitgestapt en erom gevraagd. De vriendelijke beambte scande ons paspoort en gaf ons de stempel, die wel een beetje aan de saaie kant is, maar we hebben er wel een uniek exemplaar in ons paspoort staan. 🙂

Loddie is in Liechtenstein geweest!

En ik kan het ook nog echt bewijzen dat ik er ben geweest. 😉

Eva is in Liechtenstein geweest!

En natuurlijk is mijn lieve zus ook in Liechtenstein geweest. 🙂

Geplaatst in Onderweg in 2011 | Getagged | 1 reactie

Thuis! (en moe ;))

En dan merk je hoe je gewent bent geraakt aan treinen die op tijd rijden, sta je te wachten op de trein die om 23:19 vertrekt en dan stap de om 18½ minuut over elf verder het perron op en merk je dat de trein er nog niet aankomt. 🙂
Maar toen het vliegtuig op Schiphol landde, verbaasde ik me weer over het feit dat mensen applaudisseren. Ik vind het vreemd om 2 redenen, ten eerste: de piloot doet z’n werk, daar wordt die voor betaald. Mensen klappen nooit als de bakker zijn versgebakken broodjes in de schap schuift, dus waarom wel voor een piloot die een vliegtuig aan de grond zet? En de tweede reden dat ik applaudisseren voor een landende piloot raar vind is de simpele reden dat de piloot het applaus niet kan horen. Waardering voor het feit dat iemand zijn vak goed beheerst is prima, maar laten we alsjeblieft niet overdrijven…
En dan is er ook nog het rare dat er genoeg Russen zijn die kennelijk denken dat Rusland bij de EU hoort, aangezien ze in de rij voor EU-paspoorten gaan staan, en dan is de douane zo vriendelijk om ze toch te helpen. Nu zal het ook wel liggen aan het tijdstip van de dag, maar ik denk dan: “Als ik in Rusland in de verkeerde rij ga staan, wordt ik “vrolijk” naar je juiste rij gestuurd. Om achteraan aan te sluiten…” Maar als die mensen wel in de juiste rij gingen staan had ik ook niet een trein eerder gehaald denk ik, dan had ik alleen maar langer kunnen wachten op het station…
En vandaag is de barst in mijn PIN-pas helemaal doorgescheurd, gelukkig gebeurt dan hier in Nederland en heb ik nog €15 op mijn OV-chip staan. Dus dat overleef ik wel met mijn kleine back up-voorraad contante euro’s die ik niet gebruikt heb… Alleen nu moet ik wel even verzinnen hoe ik van het station weer thuiskom. 🙂
Antwoord op de laatste vraag: met de taxi 🙂

Geplaatst in Op reis naar Japan | Getagged | 1 reactie

Bijna thuis!

Daar zit je dan op een metrostation, net achter gekomen dat je trein bijna een half uur later gaat dan dat je eigenlijk dacht. 🙂 Nu is het OV-netwerk in Japan niet het meest eenvoudige netwerk ter wereld doordat je meerdere aanbieders hebt. Zo heb je in Tokyo twee metro-netwerken, wat soms bij het overstappen lastig ken zijn, maar soms heeft het ook voordelen. Ondanks de verschillende netwerken, werken verschillende aanbieders ook samen door gebruik te maken van elkaars spoor. Dus nu kan ik in een metrostation instappen op een trein die naar Narita Airport gaat. 🙂
Eergisteren besloot ik dat ik op een of andere manier gebruik moest maken van mijn laatste dag van mijn Japan Rail Pass, dus besloot ik naar Yokohama te gaan, eerst met de gewone trein naar Tokyo, en dan per Shinkansen verder. Om een of andere vage reden stond er een rij bij de bemensde toegangspoort (die ik moest gebruiken), waardoor ik net de Shinkansen miste, op zich rijden er meerdere treinen per uur, maar de meeste diensten zijn een Nozomi-trein, de enige trein waar ik niet in mag met een Japan Rail Pass, dus ik mocht 20 minuten wachten op de volgende trein. Eenmaal aangekomen in Yokohama ging ik naar het Ramen-museum, even iets anders dan wat ik allemaal heb gezien in Japan en ik kreeg via het hostel gratis toegang. Dit museum bestond vooral uit een stuk nagebouwd Tokyo uit de jaren ’50 waar je verschillende restaurants had waar je Ramen-noedels kon eten zoals ze in verschillende delen van Japan bereid worden. Gelukkig had ik toe nog niet ontbeten en kon ik genieten van een heerlijke bak Ramen. 🙂
Hierna ging ik, per metro, naar het station van Yokohama om wat informatie in te winnen van de informatiebalie aldaar. (als er toeristen zijn, is er wel een toeristische dienst op het station) Daar kreeg ik de goede tip om eerst te beginnen bij China Town (de grootste in Azië) en dan terug te lopen naar het oosten. Na China Town heb ik een oud schip bekeken wat 80 jaar oud was en ooit is begonnen als lijnboot tussen Japan en de VS en nu in de haven ligt als een soort symbool voor Yokohama. Hierna ging ik verder en met wat kleine tussenstops kwam ik terecht op een plek waar allemaal Japanners aan het dansen waren rond een trommel op een hoog podium. Veel van die mensen hadden een kimono aan, maar er waren ook genoeg mensen in hun gewone kloffie aan het dansen. Ook stonden er kleine tentjes omheen waar je wat te eten en drinken kon kopen en er waren ook dingen te doen voor de kleine kinderen. Ik heb me daar laten vertellen dat het een onderdeel was van de O-bon-viering. O-bon is een Japans feest waarbij mensen hun (gestorven) voorouders herdenken, en dan vaak maar het graf gaan of het huis waar de mensen hebben gewoond, maar soms ga je met z’n allen naar een plek waar dan de geesten van je voorouders ook heenkomen. Zo heb ik het dus begrepen, dus het hoeft niet helemaal precies zo te zijn…. 🙂 [Nu zit ik net in de metro/trein naar het vliegveld] Hierna besloot ik richting de trein te gaan omdat het toch al aardig donker begon te worden (met bijbehorend tijdstip) en kwam ik terecht bij het Yokohama Steelpan Fest, waar ik dus ook een half uurtje bleef hangen, totdat het daar was afgelopen. En uiteindelijk ging ik toch maar verder naar de trein die me naar Tokyo bracht.
De daaropvolgende dag (gisteren dus) ging ik Tokyo verkennen, te beginnen in Jimbocho, en vandaar uit naar de tuinen bij het keizerlijk paleis. Mooie tuinen, maar eigenlijk was het iets te warm om door een park of tuin te lopen. Maar gelukkig had ik een kleine handdoek in mijn nek om wat zweet op te vangen. 🙂 Hierna liep ik naar het centraal station, wat een kopie is van het station in Amsterdam (althans de gevel) maar ook dit station werd verbouwd, dus daar kon ik niet van genieten, dan maar volgend jaar naar Amsterdam… 😉 Hierna naar Akihabara, waar je allerlei soorten elektronica en media (bijvoorbeeld Japanse comics) kan kopen, daar heb ik een 2e hands CD gekocht waarvan ik niet weet wat voor muziek er op staat, maar het is in ieder geval Japans en kostte slechts 500 Yen. 🙂 Maar na alle geweld van alle electronica, lampjes, kabeltjes en lichtjes ging ik naar Ueno, waar je de mogelijkheid hebt om andere soorten inkopen te doen (denk aan kleren en eten enzo….), alwaar ik een stuk watermeloen en een stuk meloen op een stokje heb gegeten. Eigenlijk zat het laatste stuk op een paar wegwerpeetstokjes, maar omdat die waren nog een geheel. 🙂 En hierna besloten mijn voeten moe te zijn en ging ik terug naar mijn Hostel in Asakusa en kon ik weer teruglopen tussen de tempels door. 🙂
Deze ochtend besloot ik op mijn laatste dag in Japan te ontbijten op z’n Japans, met wat rijstrolletjes en kleine hapjes uit de supermarkt naast het hostel. En na het inpakken dus naar de trein naar het vliegveld, welke op dit moment over een paar minuten daar zal aankomen.
[In het vliegtuig naar Moskou] Tot zo ver Japan dus… [en toen kreeg ik een vliegtuigmaaltijd] …“I just thank you for the journey” hoor ik net Johnny Cash zingen en misschien is dat wel toepasselijk. Want dit is wel een mooie ervaring die ik meer mensen kan aanraden. Niet iedereen, want het moet toch wel een beetje uniek blijven. 😉 Alleen de volgende keer als ik naar Japan ga hoop ik dat het lente is, dan heb je mooi weer en beginnen de kersenbloesems te bloeien, wat ontzettend mooi schijnt te zijn. Maar dan moet ik weer even wat geld bijelkaar sparen, want de laatste 2½ week heb ik best wel veel uitgegeven, want Japan is inderdaad wel aan de prijzige kant. 🙂
Eigenlijk vind ik het wel jammer dat ik geen spannende verhalen kan vertellen over mijn vlucht met Aeroflot, geen rammelend vliegtuig, niet eens een Russisch toestel. En ook weinig hamers en sikkels buiten het logo… Je ziet hoogstens de vleugel een beetje op-en-neer bewegen, vooral toen we een lichte turbulentie hadden. Wat wel opvalt is dat in het vliegtuig de kleur oranje veel gebruikt wordt. De outfit van de stewardessen, de servetjes, de vliegtuigstoelen en de strepen in de grijze deken zijn allemaal oranje…
En dan vlieg je over Siberië, voor een uitzicht vanuit een andere positie, zo kan je wel mooi zien hoe sommige rivieren door het landschap heen meanderen, maar het blijft nog steeds: het ziet er mooi uit, maar het is wel erg veel. 🙂
[geland in Moskou] Dat moet toch makkelijker kunnen zo’n transfer… Vanuit het vliegtuig stap je in een bus die je naar de terminal brengt, tot zo ver niet heel erg vreemd, waar je naar de balie voor transferpassagiers loopt. Hier krijg je een gele plastic kaart overhandigd en wordt je doorgestuurd naar de eerste controle waar ik mijn paspoort en boarding-pas moet laten zien. Dan loop ik naar gate nummer acht waar je moet wachten samen met mensen met plastic kaartjes met verschillende kleuren voor verschillende terminals… Na een paar minuten stopt er een bus en roept er een Aeroflot-medewerker enthousiast: “Let’s go!” en iedereen stapt de bus in. En iets zegt me dat deze bus een geschiedenis in Nederland (of België) heeft gehad… Hierna maakt de bus een rit over het vliegveld en moet iedereen bij een volgend gebouw uitstappen. Trap op en inhaken bij de groep mensen die van de andere kant komt (kennelijk daar met het vliegtuig aangekomen) en dan wordt ik doorgestuurd naar de volgende poort. Dit terwijl mensen die van de andere kant komen moeten wachten, kennelijk om met de bus weer de andere kant op te gaan. Maar ik loop door en kom bij de volgende controle… Welkom in Rusland! 😉 Maar nu ben ik bij de juiste gate en kennelijk kan je alleen maar in roebels betalen en als je iets anders hebt staan er wisselmachines, maar of die het nou wel of niet doen weet ik niet echt, je kan er in ieder geval niet pinnen. 🙂 Zo maar kijken of ik ergens een Aeroflot-t-shirt kan kopen. Want de plek waar ik nu sta is niet echt comfortabel, maar er is ten minste een stopcontact waar ik de accu van m’n laptop kan opladen. 🙂

Geplaatst in Op reis naar Japan | Getagged , | Reacties uitgeschakeld voor Bijna thuis!

Even een toeristische update :)

Nu ben ik al een tijdje in Japan en heb nog niet eens veel foto’s laten zien van waar ik ben geweest… en dat terwijl ik over een paar dagen alweer vertrek naar huis…

Maar dit verhaal wordt een plaatjesverhaal, dus leest vooral het onderschrift van de foto’s… 🙂

En morgen vertek ik naar Tokyo, ik denk dat ik dan ga genieten van die grote stad. 🙂 En overmorgen even op-en-neer naar Yokohama.

Geplaatst in Op reis naar Japan | Getagged | 2 reacties

Over Koreaanse leeftijden…

Het leuke van hostels is dat je andere mensen tegenkomt uit allerlei verschillende landen. Dus als je een Koreaan tegenkomt in een hostel in Japan kan je vragen hoe het nou zit met de “Koreaanse leeftijd”, wat iets anders werk dan in de meeste andere landen. Waar het op neerkomt is dat een pasgeboren kind al 1 jaar is en dat je leeftijd de eerste dag van het nieuwe jaar al omhoog gaat. Het gaat in Korea over aan welk levensjaar je gaat beginnen en niet hoeveel jaar je er al op hebt zitten.  Dus je “echte” en Koreaanse leeftijd kunnen 2 jaar verschillen aan het begin van het jaar.

En om het nog iets gecompliceerder te maken begint het nieuwe jaar niet op 1 januari als je voor 2000 geboren bent.

Geplaatst in Op reis naar Japan | Getagged | 2 reacties