Het mooie van rondreizen door gebieden die wat minder bekend is, is dat je soms mooie dingen meemaakt. Vooral als je de zogenaamde ‘locals’ ontmoet. 😉
In Kosovo had ik het geluk dat ik al van tevoren wist waar ik terecht kon komen. Dus toen ik om half vier ’s ochtends aan was gekomen op het busstation van Pristina, kon ik vanuit de taxi Drita opbellen met de mededeling dat ik er bijna was, gelukkig kon zij de taxichauffeur ook uitleggen waar hij precies moest zijn (en nog steeds had hij moeite om het te vinden) maar eenmaal daar werd ik beneden opgevangen om nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Ik kan zeggen dat na een rit in de nachtbus het fijn is als je kan slapen terwijl je ligt. 🙂
Maar toen ik wakker was en fris gedouched werd ik opgehaald om wat te eten en kennis te maken met de Kosovaarse Macchiato, welke mij goed beviel. Na een uurtje wachten en een paar Macchiato’s later vertrokken we met de auto “richting” Prizren, in het zuiden van Kosovo. Het was niet de kortste route, maar ik kreeg al wel wat van Pristina te zien en we maakte een korte stop in het stadspark om nog even wat te drinken. En halverwege de route stopten we ook even om ergens langs de weg Flia te eten, Flia is een soort taart wat lijkt op een stapel pannenkoeken op elkaar. Deze lagen pel je er dan vanaf met je handen en eet je dan op, combineert prima met yoghurt. Nu snap ik dus ook waarom mijn lieve zus het lekker vind. 😉
En langs de weg kan je dus ook Flia eten.
Eenmaal in Prizren aangekomen, bij de zus van Drita, maakte ik kennis met een groot deel van de rest van haar familie. ’s Middags had Drita al gevraagd wat ik wilde eten, zodat ze dat kon doorgeven.
’s Avonds gingen we nog naar het park om koffie te drinken en om nog meer mensen te ontmoeten.
Omdat ik de gast was mocht ik in het goede bed slapen, en de andere die daar sliepen sliepen op de slaapbanken in de andere kamer.
De volgende dag (zaterdag) gingen we vooral kennis maken met heel veel verschillende mensen in Prizren. Dat betekende ook heel veel koffie drinken, want iedereen bood een koffie aan omdat ik daar te gast was. Ondertussen merkte ik ook dat heel veel mensen Eva kennen en begon ik meer en meer te snappen waarom ze daar graag komt. 😉
Gelukkig kreeg ik ook nog de kans om wat van de stad zelf te zien, want Prizren is een erg mooie stad.
Een willekeurige foto van Prizren.
Later op die dag gingen we naar een restaurant iets buiten Prizren, om daar te genieten van de lokale gerechten.
Lekker eten ergens in zuid-Kosovo.
En eigenlijk kan ik nog een tijdje doorgaan, over kei-aardige mensen, lekker eten en heel veel koffie… 🙂
Soms (misschien wel vaker) voelde ik me wel bezwaard, omdat ik simpelweg de kans niet kreeg om soms een koffie of iets anders te betalen. Gelukkig had ik wel wat kleinigheden meegenomen, maar dat woog totaal niet op tegen wat ik terugkreeg. (in verschillende opzichten)
En mensen zijn hulpvaardig, ook als je weer verder moet naar een andere plek. En dat is niet alleen als je een bekende van iemand bent, want anders zou de chauffeur van de mini-bus in Albanië naar Macedonië met niet een koffie aanbieden en er voor zorgen dat ik in een andere mini-bus naar de grensovergang kwam…